Seksuele minderheden en transgenders

Français

Dit onderzoek buigt zich over de specifieke situatie van seksuele minderheden en transgenders in Venezuela. Cedoca gebruikt in deze COI Focus de term seksuele minderheden en transgenders steeds in zijn geheel om de situatie voor deze groep personen te beschrijven. Indien er verschillende situaties worden vastgesteld voor enerzijds seksuele minderheden of anderzijds transgenders geeft Cedoca dit steeds duidelijk aan. Daar waar de bron zelf de term LGBT gebruikt, neemt Cedoca de terminologie van de bron over. Deze COI Focus is een update van de COI Focus van 25 november 2020 en behandelt hoofdzakelijk de periode tussen januari 2019 en maart 2022. Het onderzoek werd afgesloten op 25 maart 2022.

De begrippen “homoseksualiteit” en/of “homoseksuelen” komen nergens aan bod in de Venezolaanse (straf)wetgeving. Homoseksuele handelingen zijn niet strafbaar in het land en in de geraadpleegde bronnen wordt ook nergens melding gemaakt van eventuele gerechtelijke en/of politionele vervolging van seksuele minderheden of transgenders omwille van hun seksuele geaardheid en/of omwille van hun genderidentiteit. Koppels van hetzelfde geslacht kunnen evenwel niet trouwen met elkaar en transgenders kunnen hun identiteitsgegevens nog steeds niet laten wijzigen in functie van hun genderidentiteit.

Volgens de geconsulteerde bronnen kunnen seksuele minderheden en transgenders wel aangifte doen van discriminatie of andere misstanden tegen hen maar bestaat er geen systeem binnen de advocatuur of het Openbaar Ministerie om dergelijke aangiftes adequaat te behandelen. Als je de juiste mensen kent of genoeg geld hebt om een goede advocaat te betalen is de kans groter dat je aangifte in behandeling genomen wordt. Verschillende bronnen wijzen er ook op dat het vertrouwen in de Venezolaanse rechtsstaat zeer laag is en dat hierdoor personen uit de LGBT-gemeenschap veelal geen aangifte doen van discriminatie of agressie tegen hen. Seksuele minderheden en transgenders durven ook vaak geen klacht indienen uit angst gestigmatiseerd te worden. Er zijn ook gevallen van spot en mishandeling door de autoriteiten.

In de Venezolaanse maatschappij is homofobie, transfobie en machismo nog steeds aanwezig. Uit het onderzoek van Tamara Adrían van augustus 2019, blijkt dat de overgrote meerderheid van de respondenten aangeeft regelmatig te maken te hebben met discriminatie, verbale agressie en soms fysiek geweld omwille van hun geaardheid. Uit de geraadpleegde bronnen komt naar voor dat ook de autoriteiten zich hier schuldig aan kunnen maken. Zo is er sprake van gevallen van discriminatie, pesterijen, verbaal geweld, machtsmisbruik en afpersing van seksuele minderheden en transgenders door politieagenten.

De huidige politieke, economische en humanitaire crisis waaronder Venezuela vandaag gebukt gaat, heeft eveneens een grote invloed op de situatie van seksuele minderheden en transgenders. Zo zijn veel van de organisaties die opkomen voor hun rechten gesloten door gebrek aan geld en activisten die naar het buitenland zijn gevlucht. Er heerst een ernstige crisis van de gezondheidszorg waardoor antiretrovirale middelen voor met hiv-besmette personen nauwelijks beschikbaar zijn en hormoonbehandelingen evenmin. Zowel de politici langs de kant van de regering als deze behorende tot de oppositie hebben volgens de ngo’s en activisten geen inspanningen geleverd om de situatie van seksuele minderheden en transgenders te verbeteren. Onder invloed van de huidige crisis hebben reeds meer dan vijf miljoen Venezolanen het land verlaten, waarvan een groot deel behorende tot de seksuele minderheden en transgenders. Hun seksuele geaardheid en genderidentiteit maakt hen volgens verschillende bronnen extra kwetsbaar als migrant.

Politique de traitement

La politique définie par le commissaire général se fonde sur une analyse approfondie d’informations récentes et détaillées sur la situation générale dans le pays. Ces informations ont été recueillies de manière professionnelle auprès de diverses sources objectives, dont le Bureau européen d’appui en matière d’asile, le Haut-Commissariat aux réfugiés des Nations unies, des organisations internationales de défense des droits de l’homme, des organisations non gouvernementales, ainsi que la littérature spécialisée et les médias. Pour définir sa politique, le commissaire général ne se fonde donc pas exclusivement sur les COI Focus publiés sur le site du CGRA, qui ne traitent que de certains aspects particuliers de la situation du pays. Le fait qu’un COI Focus date d’un certain temps déjà ne signifie donc pas que la politique menée par le commissaire général ne soit plus d’actualité.

Pour examiner une demande d’asile, le commissaire général tient non seulement compte de la situation objective dans le pays d’origine à la date de la décision mais également de la situation individuelle et des circonstances personnelles du demandeur. Chaque demande d’asile est examinée au cas par cas. Le demandeur d’asile doit montrer de manière suffisamment concrète qu’il éprouve une crainte fondée de persécution ou court un risque réel d’atteintes graves. Il ne peut donc se contenter de renvoyer à la situation générale dans son pays mais doit également présenter des faits concrets et crédibles le concernant personnellement.

Pour ce pays, il n’y a pas une note de politique de traitement disponible sur le site Internet du CGRA.

Land: 
Venezuela